snaren

DE SNAREN VAN MIJN GITAAR

Ze hebben het allemaal als vanzelf in zich prachtige en welluidende klanken voort te brengen.

Echter het is slechts mogelijk indien door hun godheid of anderszins beroerd.Vanuit zichzelf zal er nooit enig geluid welluidend of niet voortgebracht worden.

Elke klank die zij beroerd door mij hun godheid voortbrengen is mooi, echter in combinatie met andere geluiden zou men het weleens als minder of zelfs “”niet aan te horen”” kunnen beschouwen.

Zijn ze jong , knap, schijnend nieuw uit de verpakking zijn ze tegelijkertijd ook weerbarstig en stug en willen hun eigen weg gaan Met moeite krijg ik ze enigszins recht om op de gitaar “”gelegd”” te kunnen worden en aangespannen te kunnen worden om die tonen weer te geven die ik van ze vraag..

Keer op keer stem ik ze bij, trek ze aan, “”rek ze op””, soms laat ik ze daarna weer wat losser opdat ze in harmonie met elkaar en door mijn motivatie/beroering hun werk doen en de en de “”juiste”” klanken voortbrengen en de muziek van hun leven maken.

Als ze jong zijn gaan ze telkens weer hun eigen weg maar ik houd ze bij de les ...strak aangespannen op mijn oud gitaartje. Ze gaan te hoog , te laag , te strak ,te slap, maar over het algemeen laten ze zich welwillend door mij sturen,bijstemmen, bespelen.

Een enkele is weerbarstig, springt, moet door mij verwijderd worden of brengt een doffer geluid voort. Da verwijder ik ze uit de set maar kan me er niet toe brengen ze definitief te verwijderen, ze komen in een la stand by om ze alsnog te gebruiken als ik dat nodig vind. Daar verblijven ze soms jaren tot ze in vergetelheid raken en of hun weg terug op één pof ander instrument of als kaassnaar gebruikt worden of definitief tussen de vuilnis terecht komen.

Naarmate de snaren ouder worden blijven ze beter op toon, zweven niet zo vaak weg, moeten minder gestemd worden.......zijn ze gelatener geworden?? wijzer geworden??

In de loop van de tijd brengen ze mooie bestendige klanken voort en kan ik vaak zonder enig stemmen zo zonder meer stand by de gitaar pakken om hem te bespelen.

De snaren worden ouder en verliezen hun glans, ze hoeven bijna niet meet bijgestemd worden en maken een wat ronder,zwakker en zachter maar steeds vriendelijk geluid.

Uiteindelijk raken ze zo aan gebruik en ouderdom onderhevig dat ze door nieuwe fel glanzende snaren vervangen worden ( de cirkel van het leven)soms speel ik zo lang op ze door dat ze het vanzelf opgeven en springen om zo hun eigen rust en vervanging af te dwingen.

DE SNAREN VAN MIJN BESTAAN

Ik word ouder en verlies mijn glans, ik wordt gelatener maar maak mijn klank nog in deze werkelijkheid. Ik laat me nog bijstemmen en de restanten in me van de jonge snaar maken dat met name bij mij nog steeds regelmatig nodig is.

Dat jonge weerbarstige in me vraagt om regelmatige stemming , het wordt wel iets dat ik steeds meer gedwee toe laat zonder hevig verzet zonder hevige weerbarstigheid terug te willen naar mijn eigen toon (aard/soort etc)

Mijn stemmer stemt mij weer en 't lijkt wel of ik er weer meer en meer open voor sta en daardoor ook weer vaker bespeelt wordt

De momenten dat ik bespeeld word en mijn klanken mag voortbrengen maken mij gelukkig elk moment om mijn muziek te mogen laten horen en te zien dat er van genoten wordt maken me blij en dankbaar t.o.v. Mijn bespeler

ik hoop dat ik nog enige tijd mijn klanken mag laten horen en dat mijn snaar niet verwijderd of geknipt zal worden en vooralsnog hoop ik niet dat ik in een moment van opperste extase of grote desolatie mezelf laat springen

enfin we gaan weer verder

Han