eindelijk op weg
bijdrage van Bart
29-10-2013 10:10
terug naar het verleden
vanmorgen werden we uitgenodigd voor het ontbijt
het was nog koel, maar de zon begon al wat door te komen en dat merkte je meteen, ik laafde me aan de zonnestralen, die mijn koele botten verwarmden.
we liepen naar de keuken, waar al meteen gezegd werd, Kai, kip, ja ze wisten het al geen Mu, varken, een kop met heerlijke rijstesoep met kip werd voor ons gezet.
ik deed er wat chilipoeder bij, om het wat pittig te maken en begon te roeren, wat zag ik 4 stukken bot met wat vlees en vel van de kip zwommen in mijn overheerlijke soep.
wat de een lekker vind , vind de ander niet om te eten.
tot die laatste catagorie behoorde ik .
heb de rijstesoep gegeten met volle smaak, maar de botjes met aanhangsels laten staan
onbeleefd.........
misschien
waarschijnlijk
maar toch, ik eet dat niet.
we konden een brommertje lenen van een van de klusjesmannen, een automatic, Han reed, hij heeft veel ervaring met motorrijden of triberijden, dus ik ben in vertrouwde handen.
onderweg, gaf Han aan, dat alleen de voorrem het deed
alleen de voorrem en hij reed al 70 km in snelheid, ho ho, rustig aan met alleen die voorrem.
gaandeweg merkte ik , dat hij met beleid reed.
heerlijk achter op de brommer, we reden op een asfaltweg , die zich met bochten en heuvels en dalen zich door het glooiende landschap bewoog
links en rechts van ons waren wat grote rotspartijen, afgewisseld met uitgestrekte jungle,oerwoud, vele groene bomen, die toch elk een andere kleur groen hadden, uitgestrekt en het leek, ondoorkruisbaar
prachtig om te zien
we sloegen af bij het bordje Hellfire Pass Memorial
na een tijdje zagen we de ingang, waar meteen het museum was
we konden een audio apparaat lenen, waar in het nederlands allerlei zaken verder doorgesproken en uitgelegd werden.
midden 1942 hadden de japanners het plan opgepakt om een spoorlijnverbinding te maken tussen Bangkok en Thanbyuzayat in Birma.
dit omdat de geallieerden de zee versperd hadden met hun schepen, zodat de japanners zich niet konden bevoorraden in Birma over zee.
krijgsgevangenen vanuit Singapoor, Indonesie
ze bestonden uit Australiërs, Nederlanders, Engelsen en Americanen
tot 16 okt 1943 werd er aan de spoorlijn gewerkt, dit vanuit beiden kanten, dus vanuit Birma en vanuit Thailand.
onder erbarmelijke omstandigheden , qua ondervoeding en geseling en 12 tot 18 uur per dag werken in tropische hitte, met tropische zieken gepaard gaande van malaria tot cholera
aan 90000 mensen heeft dit spoorlijntje het leven gekost
wat een politiek regime mensen kan bewegen om andere mensen te folteren, te dwingen tot slavernij, tot 12 tot 18 uur te werken onder deze omstandigheden, met eenmaal per dag een kommetje met rijst, af en toe met gedroogde vis, waar de maden uitkwamen, maar dit gaf nog wat smaak aan de rijst.
foto s te zien van uitgemergelde jonge mannen, was gruwelijk om te zien en ik werd er emotioneel van
stiekem hadden ze foto s gemaakt, om de wereld te laten zien, wat daar gebeurde.
kameraadschap hield elkaar op de been, de sterke hielp de zwakke, de meer gezonde hielp de zieke
we gingen naar buiten en liepen 2 km van de hell pass , wetende dat krijgsgevangenden een traject aflegden van elke dat 7 km heen en 7 km terug van en naar het kamp, de meesten zonder schoenen op blote voeten, in de modder tot hun knieen of of rotsen of kiezels die ze zelf geslagen hadden.
adembenemend het uitzicht in het dal, dat zorgde voor hun ook wat relativering vertelde een van de mannen, de schoonheid van de natuur de bloemen, de ochtend of avondschemering
maar daar tegenover de wreedheid van de bewakers
bovenaan stonden de Japanse ingenieurs, daaronder de Japanse bewakers en daaronder de Koreaanse bewakers en daaronder kwamen de krijgsgevangenen
van boven naar onder werd er druk en macht en geweld gebruikt
een kwaadaardig systeem
daar lopende stond ik echt versteld van de onmetelijke kracht van de mens, wat hadden ze daar in 13 maande tijd volbracht, ja met zoveel slachtoffers voor 415 km spoorlijn, bloedlijn.
het pad waar we liepen, was nog bezaaid met kleine stukjes gehakte rotsen, waar regelmatig nog bielzen in lagen.
moe en emotioneel kwamen we na een wandeling van 2 uur van klauteren, luisteren naar de audio terug bij hetmuseum.
uitrusten maar even en de beelden even verwerken
na onze dorst gelaafd te hebben, stapten we weer op de brommer
hij startte wat moeilijk, maar uiteindelijk lukte het
maar na 5 minuten begon de motor te pruttelen
wat nu , het was nog zeker 17 km
en hier was alleen een asfaltweg en jungle aan weerzijden
de motor sloeg af
daar stonden we
geen benzine meer bleek het
waar in godsnaam, halen we nu benzine vandaan
de directeur had gezegd, zijn er problemen , bel maar
Han belde
terwijl hij dit deed, zag ik een motor aankomen met 2 thaise jongens mannen
ik maakte een hopeloos gebaar en wees naar de brommer
ze stopten en informeerden wat er aan de hand was
geen benzine, geen gasoline
ze praten en praten in thai
beiden verstonden we er niets van, in deze situatie hadden we dit maar al te graag willen verstaan
2 vreemde mannen in de middle of nowhere
ze wezen op mij en Han
ik achterop motor en Han achterop brommer
de motorrijden zou met de voet de brommer duwen terwijl hij reed
na wat verwoede pogingen lukte dit niet, dan vasthouden en trekken en dan rijden
lukte ook niet
ok
ik rij met motorrijder naar benzinestation en koop wat benzine, zei Han
idee
met flitsende snelheid achterop de motor , ik moest even aan de snelheid wennen en hield me vast aan zijn wat vlezige mollige buik om niet achterover te kukkelen op het asfalt.
na een aantal km zagen we een benzinestation, vulden een lege colafles en snelden weer weg.
vulden de tank van de brommer en ik maakte nog wat foto s van onze redders
see you next time, riepen ze nog
denk ik toch niet
zal ons toch geen tweede keer gebeuren
snorrend reden we naar een eettentje, dronken een heerlijk pintje en aten wat
en konden een genoeglijke en emotionele dag aan onze herinnering toevoegen
groet Han en Bart
vanmorgen werden we uitgenodigd voor het ontbijt
het was nog koel, maar de zon begon al wat door te komen en dat merkte je meteen, ik laafde me aan de zonnestralen, die mijn koele botten verwarmden.
we liepen naar de keuken, waar al meteen gezegd werd, Kai, kip, ja ze wisten het al geen Mu, varken, een kop met heerlijke rijstesoep met kip werd voor ons gezet.
ik deed er wat chilipoeder bij, om het wat pittig te maken en begon te roeren, wat zag ik 4 stukken bot met wat vlees en vel van de kip zwommen in mijn overheerlijke soep.
wat de een lekker vind , vind de ander niet om te eten.
tot die laatste catagorie behoorde ik .
heb de rijstesoep gegeten met volle smaak, maar de botjes met aanhangsels laten staan
onbeleefd.........
misschien
waarschijnlijk
maar toch, ik eet dat niet.
we konden een brommertje lenen van een van de klusjesmannen, een automatic, Han reed, hij heeft veel ervaring met motorrijden of triberijden, dus ik ben in vertrouwde handen.
onderweg, gaf Han aan, dat alleen de voorrem het deed
alleen de voorrem en hij reed al 70 km in snelheid, ho ho, rustig aan met alleen die voorrem.
gaandeweg merkte ik , dat hij met beleid reed.
heerlijk achter op de brommer, we reden op een asfaltweg , die zich met bochten en heuvels en dalen zich door het glooiende landschap bewoog
links en rechts van ons waren wat grote rotspartijen, afgewisseld met uitgestrekte jungle,oerwoud, vele groene bomen, die toch elk een andere kleur groen hadden, uitgestrekt en het leek, ondoorkruisbaar
prachtig om te zien
we sloegen af bij het bordje Hellfire Pass Memorial
na een tijdje zagen we de ingang, waar meteen het museum was
we konden een audio apparaat lenen, waar in het nederlands allerlei zaken verder doorgesproken en uitgelegd werden.
midden 1942 hadden de japanners het plan opgepakt om een spoorlijnverbinding te maken tussen Bangkok en Thanbyuzayat in Birma.
dit omdat de geallieerden de zee versperd hadden met hun schepen, zodat de japanners zich niet konden bevoorraden in Birma over zee.
krijgsgevangenen vanuit Singapoor, Indonesie
ze bestonden uit Australiërs, Nederlanders, Engelsen en Americanen
tot 16 okt 1943 werd er aan de spoorlijn gewerkt, dit vanuit beiden kanten, dus vanuit Birma en vanuit Thailand.
onder erbarmelijke omstandigheden , qua ondervoeding en geseling en 12 tot 18 uur per dag werken in tropische hitte, met tropische zieken gepaard gaande van malaria tot cholera
aan 90000 mensen heeft dit spoorlijntje het leven gekost
wat een politiek regime mensen kan bewegen om andere mensen te folteren, te dwingen tot slavernij, tot 12 tot 18 uur te werken onder deze omstandigheden, met eenmaal per dag een kommetje met rijst, af en toe met gedroogde vis, waar de maden uitkwamen, maar dit gaf nog wat smaak aan de rijst.
foto s te zien van uitgemergelde jonge mannen, was gruwelijk om te zien en ik werd er emotioneel van
stiekem hadden ze foto s gemaakt, om de wereld te laten zien, wat daar gebeurde.
kameraadschap hield elkaar op de been, de sterke hielp de zwakke, de meer gezonde hielp de zieke
we gingen naar buiten en liepen 2 km van de hell pass , wetende dat krijgsgevangenden een traject aflegden van elke dat 7 km heen en 7 km terug van en naar het kamp, de meesten zonder schoenen op blote voeten, in de modder tot hun knieen of of rotsen of kiezels die ze zelf geslagen hadden.
adembenemend het uitzicht in het dal, dat zorgde voor hun ook wat relativering vertelde een van de mannen, de schoonheid van de natuur de bloemen, de ochtend of avondschemering
maar daar tegenover de wreedheid van de bewakers
bovenaan stonden de Japanse ingenieurs, daaronder de Japanse bewakers en daaronder de Koreaanse bewakers en daaronder kwamen de krijgsgevangenen
van boven naar onder werd er druk en macht en geweld gebruikt
een kwaadaardig systeem
daar lopende stond ik echt versteld van de onmetelijke kracht van de mens, wat hadden ze daar in 13 maande tijd volbracht, ja met zoveel slachtoffers voor 415 km spoorlijn, bloedlijn.
het pad waar we liepen, was nog bezaaid met kleine stukjes gehakte rotsen, waar regelmatig nog bielzen in lagen.
moe en emotioneel kwamen we na een wandeling van 2 uur van klauteren, luisteren naar de audio terug bij hetmuseum.
uitrusten maar even en de beelden even verwerken
na onze dorst gelaafd te hebben, stapten we weer op de brommer
hij startte wat moeilijk, maar uiteindelijk lukte het
maar na 5 minuten begon de motor te pruttelen
wat nu , het was nog zeker 17 km
en hier was alleen een asfaltweg en jungle aan weerzijden
de motor sloeg af
daar stonden we
geen benzine meer bleek het
waar in godsnaam, halen we nu benzine vandaan
de directeur had gezegd, zijn er problemen , bel maar
Han belde
terwijl hij dit deed, zag ik een motor aankomen met 2 thaise jongens mannen
ik maakte een hopeloos gebaar en wees naar de brommer
ze stopten en informeerden wat er aan de hand was
geen benzine, geen gasoline
ze praten en praten in thai
beiden verstonden we er niets van, in deze situatie hadden we dit maar al te graag willen verstaan
2 vreemde mannen in de middle of nowhere
ze wezen op mij en Han
ik achterop motor en Han achterop brommer
de motorrijden zou met de voet de brommer duwen terwijl hij reed
na wat verwoede pogingen lukte dit niet, dan vasthouden en trekken en dan rijden
lukte ook niet
ok
ik rij met motorrijder naar benzinestation en koop wat benzine, zei Han
idee
met flitsende snelheid achterop de motor , ik moest even aan de snelheid wennen en hield me vast aan zijn wat vlezige mollige buik om niet achterover te kukkelen op het asfalt.
na een aantal km zagen we een benzinestation, vulden een lege colafles en snelden weer weg.
vulden de tank van de brommer en ik maakte nog wat foto s van onze redders
see you next time, riepen ze nog
denk ik toch niet
zal ons toch geen tweede keer gebeuren
snorrend reden we naar een eettentje, dronken een heerlijk pintje en aten wat
en konden een genoeglijke en emotionele dag aan onze herinnering toevoegen
groet Han en Bart
—————
