Wanneer raak je eroverheen??
Ik zeg altijd ,als iemand sterft of zo, je raakt er nooit overheen,de scherpte raakt er een beetje van af.....en dat zal dan ook wel zo zijn denk ik aan mijn eigen ervaringen.
Mijn eerste huwelijk heeft er 20 jaar over gedaan om af te slijten, tien jaar na scheiding was de pijn afgesleten tot een aanvaardbaar niveau en pas toen er een nieuwe “”echte “” liefde in mijn leven ontstond sleet het tot aanvaardbare normen.
Zo is bijna twee jaar geleden mijn vrouw vertrokken, gewoon een briefje op de tafel, geen adres waar naar toe niets.
Het is alsof je een wreedaard bent een onmens waar niet meer mee gepraat kan worden en wazar je ver weg van moet vluchten:
Na herhaald zelfonderzoek slijt dat snel, je weet dat je naat beste kunnen je uiterste best voor haar hebt gedaan,,,,meer kon je niet.
Ach als die pijn gesleten is blijft er de pijn van de verloren liefde, het eens zo heerlijke gevoel van verliefd te zijn ,ik noem dat één van de tekenen dat je nog leeft!, is nu een kwellende pijn.
De onderbuik broeit, bubbelt er dwarrelt een weeïg gevoel in rond, het is niet eens de spanning van de onbeantwoorde of nog niet onbeantwoorde liefde, nee het is hevige liefde die eens gestalte kreeg en nu ontkend wordt
Het zelf dan maar ontkennen, er tegen schoppen , de ander zwart maken en jezelf ophemelen?? Ook dat werkt niet je doet daarmee ook mde laatste hoop te niet haar terug te krijgen.
Maar wanneer kun je zeggen dat ze toch niet terug komt, bij mijn eerste vrouw had ik dat pas na tien jaar waarna ik me in een ander hopeloos huwelijk stortte.......en vijf hopeloze jaren en wat los gevrij kwam ik daarna Mook tegen,,,,ik wist al na tien minuten ….zij is het voor me.....
Alleen besloot zij door een briefje op tafel te leggen dat ik het niet voor haar was.....eerst dacht ik nog het is de situatie maar die is al lang voorbij , toch komt ze niet terug, dus.....
ja wanneer slijt het dan wanneer gaat de pijn van verloren liefdes, de gevoelens van als man mislukt te zijn.
Ik heb me al zo vaak verzoend met mijn vrouwelijke kant, ik ben nu eenmaal een zorger, het opvoeden van kinderen is zo een beetje het mooiste wat ik ken.
Wanneer gaat het over ??? het leven gaat door, kabbelt als een rustig stroompje voort, een leven als t mijne is altijd vol onzekerheden, mijn volgzame karakter maakt dat ik noot weet waar ik uitkom, je krijgt iets rustigs over je wetende dat je nu eenmaal zo bent.
Wel de voorzienigheid volgen en erop vertrouwen in nauw contact te blijven met de schenker alles goeds.
Het zal me elke dag in alle opzichten steeds beter en beter gaan
Han
